Kader dedik, bir damla göz yaşımızda kadere sitem ettik… Kimi zaman teslimiyet, kimi zaman arzu halimiz oldu kaderimiz…
Oysa her şey tercihlerimizdi. Yüce Yaradan, her zaman ki gibi adaletini yine sonsuz lütfûyla sunuyordu bize. Kader diye boyun eğdiğimiz, bize sunulan seçeneklerdi. Tercihlerimize kader dedik. İyi olur Allah’dan, kötü olur kaderden dedik. Kendimize hiç pâye çıkartmadık olanlardan. Oysa bizi diğer canlılardan ayırt eden ve eşrefi mahluk (insan) olmamıza neden olan idrakımızı, tefekkür özelliğimizi, görmezden geldik. Her şeyi hor kullandığımız gibi, insan olmamızı da hor kullandık, kullanmaya da devam ediyoruz. İşimizi kendimiz seçtik, eşimizi kendimiz seçtik, doğacağımız şehri değil belki ama doyacağımız (yaşayacağımız) şehri kendimiz seçtik. Çocuklarımızı kendi isteğimizle dünyaya getirdik. Son nefese kadar yaşamayı, istemezsek yaşamımızı sonlandırmayı kendimiz seçtik. Kader bize sunulan seçeneklerdi aslında, seçimler bize aitti. İyiler girdi hayatımıza ve bir o kadar da kötüler. Kimin hayatımıza gireceğine, ne kadar kalacağına, ne zaman çıkacağına biz karar verdik. Yani kaderimizi biz çizdik, kendi irademizle seçtik. İradenin, külli ve cüzi noktasında duracağımız yeri şaşırdık. Bu benim tercihim diyemedik de, bu benim kaderim sözünün gölgesine sığındık. Bu kadar cesur yürekli olamadık. Çoğu zaman yaptığımız gibi, elma ile armudu, sap ile samanı birbirine karıştırdık. Başa gelen ani ve kontrolsüz olayların kaderimiz olduğunu bilemedik. Biz kaza ile kaderi karıştırdık.
Bildiklerimiz, bilmediklerimiz ve bildiğimiz sandıklarımız arasında kaderi vicdanımızın mahkemesine çıkarttık, yargıladık, infaz ettik. Kıssadan hisse, musiki verdi belki de en anlamlı cevabı “kader diyemezsin, sen kendin ettin….” diyerek. Doğru tercihler, güzel kaderler yaşamanız temennilerimle…
Sevgilerimle, esen kalın….
